Sei edo zazpi urte zituen eskolan hasi zenean; ez zuen joateko irrika handirik eta behi zain edo artzain lana zegoenean gustura gelditzen zen joan gabe. Horrela ibili zen hamaika urte arte, komunio txikia egin arte; dotrina beharrezkoa zen garai hartan, baina eskola ez hainbeste… Huraxe zen batxilerra eta aita betirako penaz geratu zen: arkume bat saldu edo gazta bat, kilo eta berrehun gramo, esate baterako, eta kontuak egiten ez jakin!
Behin batean maistra “kastellana” bat tokatu omen zen Abaltzisketan eta aita, Joxe, Amezketatik zetorren azokatik bidean topatu zuenean. Garai hartan ez omen zen autobusik eta Joxek maleta tartean lagundu omen zion herrira iristen. Aitonak erdaraz ez zekien asko, baina nolabait adierazi zion bere pena Maria Jesúsen maistrari; txikiena, berarekin zebilela, baina zaharrenak eskola utzita.. Maistrak beregana bidaltzeko esan zion, gauetan erakutsiko ziela. Hiru senide zaharrenak joaten ziren batera, sukaldean ematen zien klase, pizarra magalean, pizarriloa askotan Aikatetik ekarria...
- Kuestioa da orain dakidan pixka honetatik asko gaueko klase horietan jabetu nintzela.- dio Kristinak eskertuta.
No hay comentarios:
Publicar un comentario